Maciej Dembiński

Tym razem o zwycięstwo w zmaganiach z zawiłościami polskiej ortografii powalczyły dziewczyny z klasy I d – Nawojka Cirocka i Paulina Bystrowska oraz Michał Bartkowski, tegoroczny maturzysta, który dwa lata z rzędu był w ścisłym finale. Oto miejsca finalistów:

1 miejsce –Nawojka Cirocka
2 miejsce – Michał Bartkowski
3 miejsce – Paulina Bystrowska

DYKTANDO FINAŁOWE
O tym, jak powstaje dyktando supermistrzów.

Po srebrzystobiałej zimie, tuż przed wiosennymi porządkami, odbywa się Szkolny Konkurs Ortograficzny. Krążą o nim niestworzone historie. Podobno tworzy go ponadpięćdziesięciodwuletni, humorzasty chochlik ortograficzny, który na co dzień żyje w gąszczu białowieskiej lasów. Mistrz ortografii polskiej wszech czasów. Trudzi się przy tym co niemiara. Bez wahania i w okamgnieniu potrafi zamienić piękny język polski w hipertrudny szyfr językowy. Przygotowuje się do pracy pół legalnie, pół konspiracyjnie cały rok. Aż do znużenia przemierza wzdłuż i wszerz brunatny bór i szuka inspiracji. Siada potem pod bladoniebieską ścianą w karczmie i powtarza ortograficzne zaklęcia.
Ten dziwny stwór na pewno nigdy nie próżnuje. Wie, że szybko musi przygotować tekst dla przyszłych supermistrzów. Nie ma czasu na nic nierobienie. A niech no by ktoś zarzucił mu grzech lenistwa. Oj, byłaby niezła awantura.
Jedyny sposób, by z nim wygrać, to nieustanne powtórki, śledzenie nowinek ortograficznych. Każdy, kto pragnie zwycięstwa w potyczkach
z chochlikowymi bykami, powinien pamiętać, że pisząc dyktando, przypomina trochę kolarza na wirażu trudnej bieżni: musi wykazać zarówno swoje umiejętności, opanowanie rzemiosła, jak i spokój oraz szybką orientację.
A tak naprawdę, już sam udział w dzisiejszym dyktandzie jest powodem do dumy i obopólnej satysfakcji.